Bij
rebirthing ligt men dikwijls de nadruk op het loslaten van datgene
wat men vasthoudt. Ik ben daar niet altijd een voorstander van. Het
accent ligt dan meer op de uitademing dan op de inademing. De
klemtoon bij het uitademen ligt vooral op het laten 'zakken' van de
energie. Energie die naar beneden gaat geeft gronding en dus
vertrouwen. Als we iemand vooral uit laten ademen, vragen we die
persoon uiteindelijk om meer vertrouwen te hebben. We zien dan ook
dat iemand ontspannen wordt en zich meer op zijn gemak gaat voelen.
Hierbij bieden we de persoon in kwestie de mogelijkheid om de
situatie te houden zoals hij is. Daar is natuurlijk niets mis mee.
Maar iemand wordt daarmee niet uitgenodigd om contact te maken met
datgene wat speelt. Daarom is het wat mij betreft verstandig om
eerst de inademing op te bouwen in plaats van te leren loslaten.
Inademen wordt vaak gekoppeld aan angst, pijn en dood. Merkwaardig
als we weten dat inademen leven is en uitademen dood. Dit komt
volgens de theorie van rebirthing omdat de eerste inademing na onze
geboorte een angstige en vooral pijnlijke ervaring is geweest. We
zijn toen blijkbaar gaan geloven dat inademen angst en pijn betekent.
Vandaar dat we niet meer aanwezig durven zijn als we voluit inademen.
In een rebirthingsessie waar de nadruk op het inademen ligt kan de
angst en pijn van die eerste ademhaling weer gevoeld worden. Daar
door heen ademen terwijl je er volledig bij blijft kan een
aangrijpende gebeurtenis zijn. Op het moment dat wat onbewust was
bewust wordt, vindt adembevrijding plaats. Het lichaam geeft vaak
schokkend en schuddend haar verzet op en de adem herneemt met een
diepe zucht haar oorspronkelijke ruimte weer in. Er is nu echter een
totaal andere manier van ademen te zien. De ademhaling is golvend,
veel intenser en levendiger. Maar het grootste verschil is dat degene
die ademt er nu duidelijk plezier in heeft. Adembevrijding kan echter
ook geleidelijk tot stand komen in een aantal sessies zonder dat er
een aanwijsbaar moment is