Adembevrijding

Bij rebirthing ligt men dikwijls de nadruk op het loslaten van datgene wat men vasthoudt. Ik ben daar niet altijd een voorstander van. Het accent ligt dan meer op de uitademing dan op de inademing. De klemtoon bij het uitademen ligt vooral op het laten 'zakken' van de energie. Energie die naar beneden gaat geeft gronding en dus vertrouwen. Als we iemand vooral uit laten ademen, vragen we die persoon uiteindelijk om meer vertrouwen te hebben. We zien dan ook dat iemand ontspannen wordt en zich meer op zijn gemak gaat voelen. Hierbij bieden we de persoon in kwestie de mogelijkheid om de situatie te houden zoals hij is. Daar is natuurlijk niets mis mee. Maar iemand wordt daarmee niet uitgenodigd om contact te maken met datgene wat speelt. Daarom is het wat mij betreft verstandig om eerst de inademing op te bouwen in plaats van te leren loslaten. Inademen wordt vaak gekoppeld aan angst, pijn en dood. Merkwaardig als we weten dat inademen leven is en uitademen dood. Dit komt volgens de theorie van rebirthing omdat de eerste inademing na onze geboorte een angstige en vooral pijnlijke ervaring is geweest. We zijn toen blijkbaar gaan geloven dat inademen angst en pijn betekent. Vandaar dat we niet meer aanwezig durven zijn als we voluit inademen. In een rebirthingsessie waar de nadruk op het inademen ligt kan de angst en pijn van die eerste ademhaling weer gevoeld worden. Daar door heen ademen terwijl je er volledig bij blijft kan een aangrijpende gebeurtenis zijn. Op het moment dat wat onbewust was bewust wordt, vindt adembevrijding plaats. Het lichaam geeft vaak schokkend en schuddend haar verzet op en de adem herneemt met een diepe zucht haar oorspronkelijke ruimte weer in. Er is nu echter een totaal andere manier van ademen te zien. De ademhaling is golvend, veel intenser en levendiger. Maar het grootste verschil is dat degene die ademt er nu duidelijk plezier in heeft. Adembevrijding kan echter ook geleidelijk tot stand komen in een aantal sessies zonder dat er een aanwijsbaar moment is